Όταν η μουσική σταμάτησε

Γιωργακηη.. Ουουου! Για οσους δεν καταλαβανε αυτη την ιστορια μου ειχε ζητησει ο Γιωργος να postαρω. Ελπιζω να σας αρεσει, οταν την ειχα γραψει ηταν 1 η ωρα το βραδι, δεν μου κολλαγε υπνος, ετσι.. Την εμπνευστηκα. Ιδου λοιπον.










Όλοι
λατρεύουμε τη μουσική. Σ’ άλλους αρέσει η Pop, σ’ άλλους η rock, η
hip-hop, το έντεχνο, το λαϊκό.. Και όταν μας αρέσει ένα τραγούδι, δεν διστάζουμε να το ακούμε στη διαπασών. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πολυκατοικία μου. Δηλαδή, όχι ακριβώς στην πολυκατοικία μου. Απέναντι. Στην απέναντι πολυκατοικία, μένει ένα παιδί, ο Γιάννης, και λατρεύει τη μουσική. Και του αρέσει ν’ ακούει ένα γερμανικό συγκρότημα, τους Tokio Hotel. Κάθε μέρα, στις έξι το απόγευμα ακριβώς, βάζει στο στερεοφωνικό του το CD τους, και ακούει ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Μου το έχει αφιερώσει πολλές φορές. Με τον Γιάννη, είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Ξέρει τα πάντα για μένα. Είναι πραγματικός φίλος. Πριν από ένα χρόνο χρειάστηκε να κάνω μια εγχείρηση, και χρειάστηκα αίμα. Δεν βρίσκαμε συμβατό δότη. Ο Γιάννης μ’ έσωσε. Αυτός μου έδωσε αίμα. Του χρωστάω τη ζωή μου. Από τότε, έχουμε δεθεί ακόμα πιο πολύ καθώς δικό του αίμα κυλά στις φλέβες μου. Αν δεν μου είχε δώσει το αίμα του, σήμερα
δεν θα υπήρχα. Το ακούω. Έβαλε το τραγούδι μας..





Βγαίνω στο μπαλκόνι για ν’ ακούσω καλύτερα. Ήταν κι αυτός εκεί. Μου κάνει νόημα να πάω
στο διαμέρισμά του. Χωρίς να χάσω καιρό, έβαλα τα αθλητικά μου και πήγα.
“- Γεια σου Γιάννη!”
“- Βίκυ.. Πέρνα μέσα..”
Ήταν χλωμός. Τα μάτια του κόκκινα… Έκλαιγε σίγουρα. Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι..
“- Γιαννάκη είσαι καλά?”
Έσκυψε το κεφάλι του και κοίταξε το πάτωμα. Δεν πήρα απάντηση.
“- Γιάννη?”
“- Καλά είμαι..” Μου είπε και τα μάτια του είχαν βουρκώσει..
“- Τι τρέχει? Πες μου..”
“-Τίποτα. Καλά είμαι..”
“-Άκου
ψυχή μου.. Αν έχεις κάτι θέλω να μου το λες. Είμαστε φίλοι τόσα χρόνια
και μοιραζόμαστε το κάθε μυστικό μας.. Θέλω να ξέρω αν είσαι καλά… Και
δεν είσαι. Το δείχνεις άλλωστε. Πες μου.. Τι έχεις?”
“- Τίποτα.. Είμαι καλά!” Kαι
τότε πήρα ένα μεγάλο χαμόγελό του. Έγειρα προς το μέρος του για να τον
φιλήσω στο μάγουλο. Αυτός όμως, γύρισε το κεφάλι του, και τον φίλησα
στα χείλη…
“-Τι κάνεις?”
“-Σσστ.. Απόλαυσε τη στιγμή Βίκυ..”
Και
με ξαναφίλησε. Το ένα φιλί έφερε τ’ άλλο. Με ξάπλωσε στο κρεβάτι και
ανέβηκε πάνω μου. Συνέχισε να με φιλάει. Μου άρεσε. Δεν ήθελα να
σταματήσει. Άρχισε να τρίβεται πάνω στο κορμί μου.. Μετά από λίγο,
σταμάτησε. Με κοίταξε στα μάτια. Μ’ ένα σίγουρο βλέμμα τον έκανα να
καταλάβει ότι τον αφήνω να συνεχίσει αυτό που έκανε. Κατάλαβα πως τη
σχέση μας δεν τη θεωρούσε μια απλή φιλία, αλλά πολλά παραπάνω. Άρχισε
να μου βγάζει τα ρούχα.. Μαζί του ολοκλήρωσα για πρώτη μου φορά.. Οι
κινήσεις του ήταν τόσο απαλές.. Μόλις τελείωσε, ξάπλωσε δίπλα μου και μου ψιθύρισε.. “-Σ’ αγαπώ.. Ήσουν, είσαι και θα είσαι για ‘μένα πάντα ιερή..”



Την
επόμενη μέρα, έλειπα από το πρωί. Δεν ήμουν σπίτι για δύο ολόκληρες
μέρες. Δουλειές.. Σκεφτόμουν συνέχεια τον Γιάννη. Τελικά τον αγαπούσα
πιο πολύ απ’ ότι νόμιζα πως τον αγαπούσα. Για ένα δωράκι, του πήρα
έναν μικρό, όμορφο άσπρο λούτρινο αρκούδο. Θα του τον έδινα αμέσως
μόλις γυρνούσα σπίτι. Μου έλειπε.. Μόλις επιτέλους γύρισα σπίτι,
έκανα μπάνιο, ντύθηκα, πήρα το δώρο μου και ετοιμάστηκα για να πάω στο
σπίτι του Γιάννη. Κοίταξα το ρολόι. Έξι και μισή. Περίεργο. Δεν άκουσα
σήμερα το τραγούδι μας. Δεν έπαιζε πια μουσική. Είχε σταματήσει. Πήγα να τον δω..
Μόλις έφτασα στην πόρτα του, μια νεκρική κάσα στεκόταν εκεί. Φοβήθηκα. Είδα την μαμά του..
“-Κυρία Ελένη? Ο Γιάννης?”
Σιωπή.
“-Λοιπόν?”
Τότε
η μητέρα του ξέσπασε σε κλάματα. Μέσα από τον θρήνο, τους λυγμούς και
τον πόνο της κατάφερε να μου εξηγήσει. Ο Γιάννης.. Πέθανε. Έπρεπε να
κάνει μια πολύ επικίνδυνη εγχείρηση , αλλά δεν άντεξε η καρδούλα του.
Δεν πρόλαβα να του πω αντίο. Δεν πρόλαβα να τον ξαναφιλήσω.. Να τον αγκαλιάσω.. Πήγα στο δωμάτιό του. Τον είχαν ξαπλώσει στο κρεβάτι του. Ήταν τόσο γαλήνιος.. Πήρα το CD των Tokio Hotel και το αρκουδάκι που του είχα πάρει για
δώρο. Του τα άφησα δίπλα του, για να τα πάρει μαζί του στον παράδεισο.
Ν’ ακούει κι εκεί το αγαπημένο του τραγούδι, παρέα με το λούτρινο
αρκουδάκι που ήταν λουσμένο με το άρωμά μου. Τον φίλησα.. Και του ψιθύρισα..
“-Και για ‘μένα θα ‘σαι πάντα ιερός..”

Άχου!!!!!Τώρα που το ξαναδιάβασα ενιωσα ένα βάρος.

Δεν ξέρω. Ένα φούσκομα στο στήθος μου.

Έχεις φαντασία;

Σόρρυ ήθελα να βάλω τελεία.

a ok. thnx!