"Η μαμά μου, ένα αστέρι στον ουρανό..."

Εκει που έσκαβα το βρήκα κι αυτό! lol! Λοιπόν ειίναι και αυτό Oneshot, μικρούλι όμως. Να σας πω την αληθεια δεν μου πολυαρέσει, αλλά όσοι το έχουν διαβάσει τους άρεσε πάρα πολύ. Μερικοί από αυτούς έκλαψαν κι όλας Έλεος. Τέλος πάντων, η κριτική είναι δική σας υπόθση. Hope u like it





Ένα καλοκαιρινό πρωινό, η μικρή Άννα ήταν στο σπίτι μαζί με τη
μεγαλύτερη αδελφή της, περιμένοντας τη μαμά της να γυρίσει από τα
ψώνια. Η καημένη μικρή Άννα, δεν είχε μικρότερα αδελφάκια στην ηλικία
της για να παίζουν μαζί. Είχε μόνο μια αδελφούλα που ήταν δεκαεπτά, τη
Μαρία, κι η Μαρία, βαριόταν να παίξει με τις κούκλες της Άννας. Η Άννα
ήταν μόλις επτά ετών και δεν μπορούσε να καταλάβει ότι η Μαρία είχε
μεγαλώσει πια για να παίζει με κούκλες. Έτσι, καθόταν μόνη της στο
δωμάτιό της και έπαιζε μόνη της.
Η ώρα περνούσε, και η μαμά δε γύριζε στο σπίτι. Η μικρή Άννα, άρχισε να γκρινιάζει πως πεινάει.
- Μαρία, πεινάω!
- Κάνε λίγη υπομονή, θα έρθει η μαμά σε λίγο.
- Πότε έιναι αυτό το "σε λίγο" ?
- Από στιγμή σε στιγμή.
- Από τί ?
- Σε λιγάκι βρε.
- Μα πότε είναι αυτό το "σε λιγάκι" βρε Μαρία ?
- Ίσως τώρα, ίσως και σε πέντε λεπτά μικρό μου διαβολάκι!
Είπε η Μαρία χωρίς να χάσει την ψυχραιμία της.
- Εντάξει κυρία μεγάλη αδελφούλα!
Έιπε η μικρή Άννα χασκογελώντας και έφυγε τρέχοντας για το δωμάτιό της.
Μετά
από λίγο, η Μαρία άρχισε να παίζει πιάνο. Έπαιζε τόσο, μα τόσο ωραία!
Της Άννας, της άρεσε να ακούει την αδελφή της να παίζει πιάνο, και πιο
πολύ της άρεσε να την ακούει να παίζει το βράδυ, όταν ήταν ξαπλωμένη
στο κρεβάτι, γιατί τη νανούριζε με τις μελωδίεςπου έπαιζε, αλλά και να
την ακούει να τραγουδάει την ώρα που έπαιζε πιάνο. Είχε πολύ γλυκιά
φωνή.
"Αστεράκι φωτεινό, ζείς ψηλά στον ουρανό" ψέλλισε η
Άννα. Ήταν το αγαπημένο της νανούρισμα και η Μαρία εκείνη τη στιγμή,
έπαιζε στο πιάνο της τη συγκεκριμένη μελωδία. Ξαφνικά, το τηλέφωνο
έκοψε τη Μαρία. Σιωπή για λίγο. Η μικρή Άννα, βγήκε από το δωμάτιό της.
Είχε βραδυάσει πια.
- Μαρία ? Η μαμά ? Δεν θα έρθει ?
- Όχι.
- Πότε θα έρθει ?
- Δεν θα ξαναγυρίσει.
- Γιατί ?
- Έλα μαζί μου.
Είπε η Μαρία στην Άννα και βγήκαν στην αυλή.
- Βλέπεις εκείνο το αστεράκι που είναι δίπλα στο φεγγαράκι ?
- Ναι !
Απάντησε η Άννα.
- Είναι η μαμά. Έγινε αστεράκι τώρα και θα μας προσέχει από εκεί ψηλά.
- Δηλαδή, η μαμά ζει κοντά στο Θεούλη τώρα ?
- Ναι.
Η Άννα δεν μπορούσε να το καταλάβει καλά τότε. Η Μαρία όμως, ήταν πολύ στενοχωριμένη.
"Άστεράκι φωτεινό"... Ξεκίνησε να σιγοτραγουδά η Άννα.
"Ζείς ψηλά στον ουρανό"... Συνέχισε η Μαρία.
- Μας ακούει που της τραγουδάμε ?
Ρώτησε η Άννα με τα ματάκια της γεμάτη απορία.
- Ναι. Και μας ακούει και μας βλέπει.
-Μανούλα...
Φώναξε η Άννα...
- Μανούλα σ' αγαπάω!
"Άστεράκι φωτεινό"...

Άχου...Κι εγώ έκλαψα...!!! Μ'άρεσε...

Δεν μπορώ θέλω να κλάψωωωωω!!!!!!!!!!!