Bella's Sad Story

Πήρα μέρος σε έναν διαγωνισμό στο διαδύκτιο (στον οποίο νίκησα ) και βάζω εδώ την ιστορία.

Bella's Sad Story by Geo Ma

1)Όλα προς το καλύτερο

Ήμουν
μόνη στο δωμάτιό μου περιμένοντας τον Έντουαρντ. Ο Τσάρλι ήταν κάτω,
ετοιμαζόταν να φύγει, θα πήγαινε να πάρει τρία σκουφάκια του Άγιου
Βασίλη.
Χριστούγεννα, σκέφτηκα, στο Φοίνιξ τώρα θα είχε 32 βαθμούς και εδώ μείων 32. Δεν είχα πρόβλημα.
Το 2010 θα μας υποδεχόταν. Τώρα με τι δεν ξέρω ακριβώς.
Η ώρα περνούσε. Σε λίγο θα ήταν εδώ ο Έντουαρντ. Ντριιιιιιν, το κουδούνι.
<<Μπέλλα>>, είπε καθώς του άνοιγα.
Δάγκωσα τα χείλια μου.

<<Εντουαρντ>>, είπα και γελάσαμε.
Σιωπή ακολούθησε ύστερα από αυτό.
<<Δεν θα μου πεις να περάσω μέσα;>>, μου είπε χαμογελώντας δείχνοντας τα αστραφτερά του δόντια.
Ντράπηκα.<<Φυσικά. Πέρνα>>
Πήγαμε πάνω. Κάτσαμε.

<<Αύριο είναι τα Χριστούγεννα>>, μου είπε. <<Ο Τσάρλι είναι χαρούμενος...>>
<<"Ελπίζω να αρέσουν όλα στην Μπελς, θέλω να την κάνω ευτυχισμένη">>, μιμήθηκε τέλεια την φωνή του Τσάρλι.
<<Λοιπόν: Αυτή τη στιγμή ο Κάρλαϊλ κανονίζει να κάνουμε Πρωτοχρονιά μαζί>>, μου είπε.
<< Που το ξ..>>, σταμάτησα την φράση μου, <<είναι εδώ ο κοντά ο Τσάρλι;>>
<<Έξω από την πόρτα με δέκα σκούφους>>.
Και, όντως, εκείνη την στιγμή το κλειδί ακούστηκε.
<<Δέκα;>>
<<Ο Τσάρι πρότεινε να έρθει κι ο Τζέικομπ>>.
<<Κι ο Μπίλι;>>
<<Με τους Κλίαργουτερ>>

Ο
Τζέικομπ. Ο καλύτερος μου φίλος. Θα έκανα πρωτοχρονιά με τα αγαπημένα
μου πρόσωπα. Πόσο ανυπομονούσα να έρθει εκείνη η μέρα. Ο Τσάρλι, ο
Έντουαρντ, η 'Εσμι... Η Ρενέ.
<<Η Ρενέ;>>, είπα, <<με τον Φιλ;>>
<<Όχι..η Ρενέ ταξίδεψε στην Ισπανία για αγώνα του Φιλ>>.
<<Ισπανία;>>

<<Ύστερα Βουλγαρία, Αλβανία, Τουρκία..>>
Τελικά
όλα πήγαιναν προς το καλύτερο. Ο Τζέικομπ κι ο Έντουαρντ ήταν πια
φίλοι. Ο Τσάρλι συμπάθησε τον Έντουαρντ. Η μαμά μου ήταν ευτυχισμένη.
Τί άλλο ήθελα από την ζωή μου, πια;
<<Μπέλλα!>>, ακούστηκε η φωνή του Τσάρλι.
<<Ναι μπαμπά!>>, ανταπάντησα.
<<Είναι πάνω ο Έντουαρντ;>>, είπε.
<<Ναι!>>

<<Κατεβείτε, είναι ώρα για φαγητό!>>
<<Εσύ;>>είπα στον Έτνουαρντ.
<<Ηρέμησε>>ψιθύρισε,<<είναι κρέας, θα φάω τα πιο ωμά κομμάτια>>.
Ανακουφίστηκα.
<<Εντάξει μπαμπά!>>, του φώναξα, <<ερχόμαστε!>>

2)Χριστούγεννα

Μέσα
στο φορτηγάκι μου έκανε ζέστη. Ο Τζέικομπ το είχε παρακάνει. Ίδρωσα.
Έκλεισα το καλοριφέρ κι άνοιξα το παράθυρο. Έκανε πολύ κρύο αλλά ακόμη
ίδρωνα και ήμουν σίγουρη πως σε 5 λεπτά θα το ξανά άνοιγα. Ο προορισμός
μου ήταν το Λα Πους. Μου είχε λείψει ο καλύτερος μου φίλος.
Το
φορτηγάκι μου ήταν τέλειο. Και όχι μόνο εξωτερικά. Ο Τζέικομπ έφτιαξε
τον συμπλέκτη. Από εκεί που έπρεπε να το πατήσω δύο φορές, με το
παραμικρό κλικ άνοιγε. Ήταν έναν θαύμα της φύσης. Αντίθετα με κάτι
άλλους που ήταν λάθη της φύσης. Ακόμη δεν μπορούσα να συμπαθήσω τον
Σαμ. Ο Τζέικομπ μου είχε δώσει την χειρότερη εντύπωση, την πρώτη φορά,
για εκείνον. Δεν ξέρω...Ίσως δεν έφταιγε αυτός.

Έφτασα. Ο
Τζέικομπ ήταν έξω από το σπίτι περιμένοντας με. Φαίνεται πως είχε δει
το φορτηγάκι. Όπως πάντα χωρίς μπλούζα. Απορώ. Ήταν έξω, στην βροχή και
δεν κρύωνε. Η ανάσα του έβγαζε καπνούς, αλλά πάλι δεν κρύωνε. Είχε πάλι
αυτό το- ακαταμάχητο- αγαπημένο μου χαμόγελο.
<<Μπέλλα; Τί ευχάριστη έκπληξη! Μπες μέσα>>, είπε ο Μπίλι μόλις μπήκα στο σπίτι.
<<Γειά σου, Μπίλι, πώς είσαι;>>, είπα.

<<Μια χαρά...Εσύ, πώς είσαι;>>, είπε με ένα, ασυνήθιστα, ευγενικό και ζεστό τρόπο.
<<Κι εγώ>>, είπα, <<ευχαριστώ>>.
<<...ναι έχω καλεσμένο και δεν θα έρθω. Τα λέμε, Σαμ>>, δεν είχα προσέξει ότι ο Τζέικομπ μιλούσε στο τηλέφωνο,
<<Τζεικ...Δεν είναι ανάγκη να χάσεις το κλιφ-ντάβινγκ για μένα>>, είπα νιώθοντας άβολα.
<<Μπα..έτσι κι αλλιώς δεν θα βουτούσα...Πονάει το χέρι μου...Αύριο- μεθαύριο θα είμαι καλύτερα>>.
Πήγαμε στο γκαράζ κι αρχίσαμε να μιλάμε για το αποψινό βράδυ στο σπίτι των Κάλεν.
<<Τζέικ..στο είπα χίλιες φορές, θα έχει κανονικό φαγητό>>.
Γέλασε.
Του άρεσε όταν με πείραζε. Είχε γίνει πειραχτήρι, αλλά, ήταν καλύτερα
από τότε που είχε γίνει μελαγχολικός και σπαστικός. Ο καλύτερός μου
φίλος ήταν πάλι πίσω.

<<Πρέπει να φύγω...Να πάω να ετοιμαστώ για το βράδυ..>>, είπα μετά από λίγη ώρα.
<<Εντάξει. Χάρηκα που ήρθες Μπελς. Να έρχεσαι πιο συχνά>>, χαμογέλασε.
<<Αν το θες πραγματικά>>, είπα γελώντας. Ο Τζέικ γύρισε τα μάτια του.

Έφτασα
σπίτι. Άνοιξα την ντουλάπα και πήρα το φόρεμα που μου είχε κάνει δώρο η
Άλις για τα γενέθλιά μου. Δεν είχε χαλάσει εκείνη την ημέρα. Το φόρεσα.
Μετά από λίγη ώρα άκουσα την φωνή του Τσάρλι.
<<Μπελς είσαι έτοιμη;>>
Κατέβηκα.

<<Είσαι πανέμορφη...>>, μου είπε.
<<Ευχαριστώ, κι εσύ το ίδιο>>.
Φορούσε
ένα μαύρο σακάκι, σετ, με ένα μαύρο παντελόνι. Από μέσα ένα άσπρο
πουκάμισο και στα χέρια του είχε μια γραβάτα κι ένα παπιγιόν;
<< Τί λες;>>, μου είπε.
<<Μμμμμμμμμμ...Την γραβάτα>>, του είπα.

Μόλις φτάσαμε είδαμε τον Έντουαρντ έξω από το σπίτι να μας περιμένει.
<<Καλησπέρα>>, μας είπε ο Έντουαρντ μόλις μπήκαμε.
<<Γεια σου Έντουαρντ>>, είπε ο Τσάρλι κάνοντας χειραψία με τον Έντουαρντ.
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν απίθανο. Είχα αποχαυνωθεί.

<<Θα πήγαινα μαζί σου αν δεν περίμενα την κοπέλα μου>>, μου είπε ο Έντουαρντ ειρωνικά.
Μπήκαμε
μέσα. Υπήρχαν τα πάντα. Φαγητό, χάντρες. Είχαν στολίσει το σαλόνι πολύ
ωραία. Ο Τσάρλι τώρα μιλούσε με τον Κάρλαϊλ. Το πιο όμορφο εκεί μέσα
ήταν...ο Έντουαρντ. Ήμουν τυχερή που τον είχα. Τον αγαπ...
<<Μπέλλα..>>, άκουσα μια γνωστή φωνή.
<<Τζέικομπ>>, είπα και τον αγκάλιασα.
Ο Έντουαρντ κι ο Τζέικομπ έκαναν μια χειραψία κι ο Έντουαρντ τον χτύπησε, φιλικά, στην πλάτη.
Πέρασα απίθανα. Ειδικά όταν ο Έμετ εμφανίστηκε σαν κλόουν κι η Άλις με μια τούρτα στο πρόσωπο.

3)Η έκπληξη

Μόλις ο Τσάρλι έφυγε, ο Έντουαρντ βρισκόταν, ήδη, στο δωμάτιό μου.
<<Μην μου πείς ότι μου έφερες δώρο>>, είπα στον Έντουαρντ κοιτώντας το κόκκινο, τυλιγμένο, πραγματάκι.
<<Όχι...όχι εγώ, η Άλις το έκανε>>, μου απάντησε με την βελούδινη φωνή του.
Το
κοίταξα με ένα άγριο βλέμμα και πήρα το πράγμα στα χέρια μου, το
άνοιξα. Ήταν ένα πανέμορφο δαχτυλίδι. Εγώ το κοιτούσα σοκαρισμένη, ενώ,
ο Έντουαρντ το φορούσε στο χέρι μου.
<<Η Άλις...Θέλω να πάω να την δω>>, του είπα.

<<Αύριο..Τώρα πήγε για κυνήγι>>.
Το κινητό του χτύπησε.
<<Παρακαλώ;>, είπε ο Έντουαρντ, <<Κάρλάιλ...του Βολτούρι;Πότε;Τί;Μα, γιατί εγώ; Εντάξει...Εντάξει, είπα!>>.
Εγώ συγκράτησα μόνο μια λέξη.
<<Τους Βολτούρι;>>, ανησύχησα, <<Έντουαρντ, τί συμβαίνει;>>
<<Ο Κάρλαϊλ θέλει να πάω να λάβω ένα δώρο από τους Βολτούρι>>, μου είπε ανέκφραστα.
Δώρο; Τί έλεγε; Πλάκα μου έκανε;
<<Εμ...Δεν
ξέρω...Αυτά μου είπε κι εμένα ο Κάρλαϊλ>>, μου είπε μόλις είδε το
απορημένος μου ύφος, <<πάω να μιλήσω στον Τσάρλι..Εσύ μείνε
εδώ>>, είπε κι έφυγε πριν προλάβω να ρωτήσω τίποτα.
Πήγα αθόρυβα να ακούσω τι λέγανε.

<<...μου
ζητάς να κάνουμε έκπληξη ενώ δεν έχει τα γενέθλιά της; Μα αυτό είναι
παράλογο>>, άκουσα την φωνή του μπαμπά μου.
<<Καθόλου
κύριε Σουάν. Θα ξαφνιαστεί πολύ και θα καταλάβει πόσο πολύ την αγαπάμε
όλοι μας>>, είπε ο ΄Έντουαρντ με ήρεμη και γαλήνια φωνή.
<<Έτσι
όπως το θέτεις ακούγεται λογικό..Αλλά δεν θα ήταν λογικό επίσης να της
πάρουμε ένα δώρο;>>, είπε ο Τσάρλι ακούγοντας τον να τρίβει το
μουσάκι του.
<<Ναι, δεν διαφωνώ..Αλλά...είναι πολύ ξεχωριστή>>, είπε και μετά πρόσθεσε <<Σε όλους μας>>.
<<Εντάξει...Δηλαδή θες: Να κάνουμε έκπληξη στην Μπέλλα την πρωτοχρονιά>>
<<Υποθέτω πως ναι>>.

<<Εντάξει..καλό μου ακούγεται...έκπληξη στην Μπέλλα..μου αρέσει>>.
Τότε
εγώ πήγα στο δωμάτιό μου. Δεν ήθελα να ακούσω τίποτα άλλο. Είχα εκεί
πέρα ένα μάτσο ανθρώπους που μ'αγαπάνε κι ήθελαν να μου το αποδείξουν.
Το ήξερα. Το ένιωθα.
Η πόρτα άνοιξε διάπλατα. Το τέλειο πρόσωπο του Έντουαρντ εμφανίστηκε πίσω από εκείνη. Ακούστηκε ένα τρίξιμο.
<<Μάλλον πρέπει να βάλεις λάδι>>>, μου είπε κοιτώντας το.
Εγώ
τον κοίταζα δαγκώνοντας τα χείλη μου. Δεν κράτησε για πολύ γιατί
εκείνος κόλλησε τα δικά του στα δικά μου. Με είδε που δεν είχα όρεξη
και σταμάτησε.

<<Τί συμβαίνει;>>, μου είπε πιάνοντας τον αυχένα μου πίσω απ'τα μαλλιά μου.
<<Θα πας όντως στους Βολτούρι;>>, τον ρώτησα.
<<Ναι, σου έχω πει ποτέ ψέματα;>>
<<Μμμμμ...Και
δεν μου λες. Την πρωτοχρονιά δεν θα γίνει τίποτα σημαντικό, ε;>>,
είπε κι αμέσως το μετάνιωσα. Αν καταλάβαινε ότι κρυφάκουγα;

<<Γιατί το λες αυτό;>>, μου είπε με μια έκφραση όλο απορία.
<<Να...>>, ήμουν έτοιμη να πω την αλήθεια αλλά σκέφτηκα την Άλις...<<για το δαχτυλίδι της Άλις>>.
Η Άλις; Ωχ! Θεέ μου...Ελπίζω να μην το είδε αυτό. Ή να μην το πει στον Έντουαρντ αν το είχε όντως δει.
<<Λοιπόν,
εγώ πρέπει να πάω την Ιταλία. Τα λέμε την πρωτοχρονιά. Θα μου λείψεις
όσο δεν φαντάζεσαι>>, μου είπε και με φίλησε.

4)Πρωτοχρονιά

Ήμουν
έτοιμη. Η ώρα για να αλλάξει η χρόνια πλησίαζε όλο και περισσότερο. Θα
ήμουν με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Με έπιασε ένας κόμπος. Δεν ξέρω
γιατί συμβαίνει αυτό. Κοίταξα το ρολόι μου.
<<Μπαμπά!>>, φώναξα, <<είναι ώρα είναι έντεκα θα αργήσουμε>>,
Ο πατέρας μου ήρθε. Ξυρισμένος μέχρι και το μουστάκι.
<<Όμορφη είσαι σήμερα>>, μου είπε.

Φορούσα ένα μεταξένιο φόρεμα που λαμπύριζε. Φυσικά μου το είχε κάνει δώρο η Άλις.
<<Ποιός είσαι και τί έκανες στον πατέρα μου;>>, του είπα κοροϊδευτικά.
Εκείνος δεν είπε τίποτα. Απλά γέλασε και μου άνοιξε την πόρτα. Μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε.
Τελικά
δεν αργήσαμε. Μας περίμεναν όλοι έξω. Είχα μια επιθυμία να πάω και να
αγκαλιάσω όλοι την οικογένεια Κάλεν.Ακόμα με την Ρόζαλι.

Η
Ρόζαλι φορούσε ένα ροζ φουστάνι και ήταν αρκετά γλυκιά. Ποτέ δεν την
είχα ξαναδεί έτσι. Ήταν πάντα τόσο...ξινή, ή τουλάχιστον προς το άτομο
μου. Χαμογέλασα με την σκέψη ότι αγαπάνε όλοι. Λοιπόν...σχεδόν όλοι.
Όλοι μας καλοδέχτηκαν..Μα ο Καρλάϊλ δεν ήταν εκεί. Κάπου θα είχε πάει.
<<Άλις...μπορώ να πάω στην κουζίνα να πιώ ένα ποτήρι νερό;>>, την ρώτησα.
<<Ναι, φυσικά!>>, μου είπε αγκαλιάζοντας με...ξανά.
Πήγα στην κουζίνα κι άκουσα μια φωνή.

<<...δεν θα επιστρέψει Καρλάϊλ. Του έστησαν παγίδα. Δεν ξέρω...Λυπάμαι..Γιατί ακούω την φωνή μου διπλή;>>
<<Για
να σε ακούω καλύτερα. Έχει πολύ φασαρία. Μα πως θα το πω στην Άλις; Την
Έσμι; Την Ρόζαλι; Τον Έμετ; Τον Τζάσπερ;>>, η φωνή του
δίστασε...<<την Μπέλλα...>>.
<<Μα καλά>>, συνέχισε ο Κάρλαϊλ, <<πλάκα μου κάνεις; Δεν διάβασε της σκέψεις τους;>>.
Στο
είπα και στο ξαναλέω>>, είπε η φωνή- η οποία μου φαινόταν γνωστή-
<<Όταν έμαθαν πως θα έρθει εδώ ο Έντουαρντ άφησαν ένα κινητό
τηλέφωνο. Δεν με άφησε να την αγγίξω.
>>Το τηλέφωνο ήταν
ανοιχτό...Μόλις μπήκε μέσα ο Έντουαρντ εκείνες τον άκουσαν. 'Έτρεξαν
και...Τον έκοψαν σε κομμάτια και τον έκαψαν ζωντανό.>>

<<
Μα δεν σκότωσε εκείνος τον Λόρεντ, αλλά λυκάνθρωποι>>, είπε ο
Κάρλαϊλ και μετά η φωνή του έγινε λίγο πιο δυνατή και σαστισμένη,
<<κι εσείς απλώς κοιτούσατε, Άρο;>>
<<Εμείς
προσπαθήσαμε να τους σταματήσουμε μα ήταν τέσσερις. Η μία έβγαλε το ένα
πόδι, η άλλη το ένα χέρι, η άλλη ένα άλλο χέρι και τέλος του ξερίζωσαν
το κεφάλι ρίχνοντας βενζίνη και ένα αναμμένο σπίρτο>>, αναστέναξε
η φωνή που ήταν ο Άρο.

<<Ελάτε σε μισό λεπτό μπαίνει ο νέος χρόνος!>>, φώναξε η Έσμι.
Εγώ πήγα μέσα. Ήταν όλο σκοτάδι. Ο κόμπος έγινε πιο σφικτός και δάκρυα αυλάκωσαν το πρόσωπό μου.
10...
Για δύο πράγματα ήμουν απολύτως σίγουρη.
9...
Πρώτον:
8...
Η Τάνια και η οικογένεια της επιτέθηκαν στον Έντουαρντ.
7...
Και δεύτερον.
6...
δεν θα τον ξαναέβλεπα ποτέ ξανά
5...
δεν θα ξανάκουγα την φωνή του,
4...
δεν θα μύριζα τν απίθανη ανάσα του,
3...
δεν θα ξαναφιλούσα ποτέ τα τέλεις χείλη του,
2...
και χωρίς αυτόν θα ήταν ο χειρότερος χρόνος
1...............................
<<ΕΚΠΛΗΞΗ!!!>, φώναξαν όλοι.
<<Όχι...>>ψιθύρισα και ύστερα ούρλιαξα, <<ΟΧΙ!!!ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ!!ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΝΕΚΡΟΣ! Σ'ΑΓΑΠΩ!!!>>

Geo Ma